دلم دارد بدان زلف چلیپا همان الفت که با زنار ترسا
گره از کار مجنون کی گشاید کسی که عقده زد بر زلف لیلی
بسی تند است و سرکش آتش عشق ولیکن خار از او ترسد نه خارا
ندیدم هرگز این آشفته دل را مگر در بند آن زلف چلیپا
یکی شد شیخ و آن دیگر برهمن که دارد عشق در سرها اثرها
نبودی کوه کندن کار فرهاد گرش شیرین نبودی کارفرما
چو لا خواهی شدن مگذار مگذار درون خانه ی دل غیر الله
اگر مشتاق صاحب خانه باشی ندارد فرق مسجد با کلیسا
چنان خرگاه لیلی سایه افکند که مجنون گم شد اندر راه صحرا
سری را کآتش عشق است در دل نمی‌گنجد عقال عقل برپا
کسی کز تیشه کوه از پا فکندی فکندش تیشه ی عشق تو از پا
دلا سستی مکن در خوردن غم که زین دارو توانی شد توانا
غبارا! زین میان برخیز برخیز که با خود می نشاید بود و با ما
غبار همدانی
حیرانــ ـه