بسم الله الرحمن الرحیم
وَلَا تُصَعِّرْ خَدَّکَ لِلنَّاسِ وَلَا تَمْشِ فِی الْأَرْضِ مَرَحًا إِنَّ اللَّهَ لَا یُحِبُّ کُلَّ مُخْتَالٍ فَخُورٍ
«و روى خود را از مردم (به تکبّر) بر مگردان، و در زمین مغرورانه راه مرو، زیرا خداوند هیچ متکبّر فخر فروشى را دوست ندارد»
سوره لقمان/آیه18
مراقب ثواب هایتان باشید!
درِ بیرونیِ خانه را که بستم و وارد کوچه شدم، چشمم به کارگر پیری افتاد که با زحمت زیاد مشغول خالی کردن خاک و خرت و پرت‌های داخل فرغون بود. گویا کارگر همان خانه‌ای بود که در نزدیکی ما تخریب کرده و در حال ساخت مجدد بودند.
ناخود آگاه مکثی کردم ...
تصور کردم حتما انسان موفقی نبوده که در این سن و سال کارگری می‌کند ... دلم به‌رحم آمد! گفتم سلامی بکنم "ثواب" دارد !!
سلام و خسته نباشیدی گفتم و بدون اینکه توقعی داشته باشم و با حالتی که مثلا خیلی انسان خوب و عادلی هستم و پولدار و فقیر برایم فرقی نمی‌کند و خلاصه با حالتی معنوی! درب ماشین را باز کردم و نشستم داخل ماشین... او هم با لحنی که حکایت از خستگی و رنجیده‌بودن از کار بسیار می‌کرد، با صدایی بلند و رسا جواب سلامم را داد ..
همزمان که در حال نشستن بودم، یک آن فکری به سرم خطور کرد... از کجا معلوم؟؟ کی گفته تو از او بهتر و موفق‌تری؟ تو از زندگی او چه خبر داری؟ تو به سن او برسی توانسته‌ای زن و فرزندت را حفظ کنی؟ زندگیت از دست نرفته است؟ قوای جسمانی او را داری؟ اصلا همین الآن می‌توانی به اندازه او کار کنی؟؟ کی گفته او موفق نیست؟؟ سلامت بخورد فرق سرت...
سلامی که غرق گناه است، سلامی که بوی تعفن می‌دهد نه بوی خدا.. لازم نکرده ثواب کنی..اصلا تو را چه به ثواب؟؟
جای اینکه با دیدن او همراه با لبخند روی لب خدا قوتی بگویی و حالش را بپرسی و آرزو کنی که خدایا من هم بتوانم به اندازه او غیرت و مردانگی داشته باشم و در سن پیری با جسمی سالم و پر توان خودم برای خانواده‌ام نان در بیاورم و دستم جلوی کسی دراز نباشد، او را متهم به بی‌عرضگی و بدبختی کردی؟ توهم تقوا و پرهیزکاری هم برداشتی؟
هزار بار استغفار برای چنین "ثوابی" کم است ...
به‌خدا کم است...
تا رسیدن به محل کار فقط استغفار می‌کردم و شرمگین از حالتی بودم که در اوج شیطانیت و نفسانیت بود و منِ غافلِ بیچاره فکر می‌کردم خدایی است ...
آری، چه‌بسا بسیاری از ثواب‌های ما نیاز به استغفار داشته باشد و خود نمی‌دانیم ...
مراقب ثواب‌هایتان باشید!
اللهم اجعل عواقب امورنا خیرا
الهی آمین
پ.ن 1: امام صادق (علیه السلام) می‌فرمایند: لَا یَدْخُلُ الْجَنَّةَ مَنْ فِی قَلْبِهِ مِثْقَالُ ذَرَّةٍ مِنْ کِبْرٍ.
«داخل بهشت نمی‌شود، کسی که در قلبش ذره‌ای از کبر و غرور باشد». [وسائل الشیعه، ج15، ص 375.]
پ.ن 2: افتادگی آموز اگر طالب فیضی هرگز نخورد آب زمینی که بلند است!
